Sam Pascal pisze o tym w ten sposób.

Tak, ale trzeba się zakładać; to nie jest rzecz dobrowolna, zmuszony jesteś. Cóż wybierzesz? Zastanów się. Skoro trzeba wybierać, zobaczmy, w czym mniej ryzykujesz. Masz dwie rzeczy do stracenia: prawdę i dobro; i dwie do stawienia na kartę: swój rozum i swoją wolę, swoją wiedzę i swoją szczęśliwość, twoja zaś natura ma dwie rzeczy, przed którymi umyka: błąd i niedolę. Skoro trzeba koniecznie wybierać, jeden wybór nie jest z większym uszczerbkiem dla twego rozumu niż drugi. To punkt osądzony. A twoje szczęście? Zważmy zysk i stratę, zakładając się, że Bóg jest. Rozpatrzmy te dwa wypadki: jeśli wygrasz, zyskujesz wszystko, jeśli przegrasz, nie tracisz nic. Zakładaj się tedy, że „jest”, bez wahania.

Zazwyczaj tu zostawia się jego kwestię i zapomina co działo się w jego życiu dalej. Ateistom wydaje się, że problem dotyczy UDAWANIA  wiary. Tak, jak przypuszczam, NIGDY nie jest. Dlaczego? Ktoś, kto idzie drogą Pascala deklaruje Najwyższemu, że go chce. Bóg wtedy działa i ujawnia Siebie. Pokazuje też, że wiara w niego jest uzasadniona i daje zobaczyć potężne znaki swojej mocy. Pascal był świadkiem cudu uzdrowienia wzroku swojej siostrzenicy i doświadczył objawienia Obecności Boga w swoim życiu, które opisał jako „noc ognia”.

Ciekawe pytanie, jakie w tym kontekście powstaje, to za co nagradza Bóg. Jeśli spojrzymy na opis Sądu w NT (Ewangelia Mateusza rozdział 25):

Gdy Syn Człowieczy przyjdzie w swej chwale i wszyscy aniołowie z Nim, wtedy zasiądzie na swoim tronie pełnym chwały. I zgromadzą się przed Nim wszystkie narody, a On oddzieli jednych [ludzi] od drugich, jak pasterz oddziela owce od kozłów.  Owce postawi po prawej, a kozły po swojej lewej stronie.  Wtedy odezwie się Król do tych po prawej stronie: „Pójdźcie, błogosławieni Ojca mojego, weźcie w posiadanie królestwo, przygotowane wam od założenia świata!
Bo byłem głodny, a daliście Mi jeść;
byłem spragniony, a daliście Mi pić;
byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie;
byłem nagi, a przyodzialiście Mnie;
byłem chory, a odwiedziliście Mnie;
byłem w więzieniu, a przyszliście do Mnie”.
Wówczas zapytają sprawiedliwi: „Panie, kiedy widzieliśmy Cię głodnym i nakarmiliśmy Ciebie? spragnionym i daliśmy Ci pić? Kiedy widzieliśmy Cię przybyszem i przyjęliśmy Cię? lub nagim i przyodzialiśmy Cię?  Kiedy widzieliśmy Cię chorym lub w więzieniu i przyszliśmy do Ciebie?”  A Król im odpowie: „Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili”.
Wtedy odezwie się i do tych po lewej stronie: „Idźcie precz ode Mnie, przeklęci, w ogień wieczny, przygotowany diabłu i jego aniołom!
Bo byłem głodny, a nie daliście Mi jeść;
byłem spragniony, a nie daliście Mi pić;
byłem przybyszem, a nie przyjęliście Mnie;
byłem nagi, a nie przyodzialiście Mnie;
byłem chory i w więzieniu, a nie odwiedziliście Mnie.”
Wówczas zapytają i ci: „Panie, kiedy widzieliśmy Cię głodnym albo spragnionym, albo przybyszem, albo nagim, kiedy chorym albo w więzieniu, a nie usłużyliśmy Tobie?” Wtedy odpowie im: „Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, czego nie uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, tegoście i Mnie nie uczynili”. I pójdą ci na mękę wieczną, sprawiedliwi zaś do życia wiecznego».

Bóg nagradza za miłość bliźniego! Choć chyba lepiej powiedzieć, że ludzie praktykujący miłość bliźniego pozwalają się wynagrodzić przez Boga. Nic nie może on zrobić dla tych. którzy wybierają jej brak! Gdzie w tym wartość wiary?

Jest ogromna. Pozwala już teraz żyć w Obecności Boga i daje dostęp do łaski uzdrowienia serca. Pomaga w czynieniu miłości!  Jest też uznaniem Króla już teraz i powstrzymuje przed czynami, które okryją nas wstydem w świetle wieczności.