Tycjan ‐ Ukrzyżowanie (1558) fragment

Dziś Niedziela Palmowa, czyli Niedziela Męki Pańskiej. Fragmenty Psalmu 22 są dzisiejszym psalmem responsoryjnym. Chciałabym przedstawić wersję dłuższą, niezwykle poruszającą w warstwie śpiewu i tekstu oczywiście!

PSALM 22 ‐ Dawidowy

² Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?
Daleko od mego Wybawcy słowa mego jęku.
³ Boże mój, wołam przez dzień, a nie odpowiadasz,
[wołam] i nocą, a nie zaznaję pokoju.
⁴ A przecież Ty mieszkasz w świątyni,
Chwało Izraela!
⁵ Tobie zaufali nasi przodkowie,
zaufali, a Tyś ich uwolnił;
⁶ do Ciebie wołali i zostali zbawieni,
Tobie ufali i nie doznali wstydu.

⁷ Ja zaś jestem robak, a nie człowiek,
pośmiewisko ludzkie i wzgardzony u ludu.
⁸ Szydzą ze mnie wszyscy, którzy na mnie patrzą,
rozwierają wargi, potrząsają głową:
⁹ „Zaufał Panu, niechże go wyzwoli,
niechże go wyrwie, jeśli go miłuje”.
¹⁰ Ty mnie zaiste wydobyłeś z matczynego łona;
Ty mnie czyniłeś bezpiecznym u piersi mej matki.
¹¹ Tobie mnie poruczono przed urodzeniem,
Ty jesteś moim Bogiem od łona mojej matki,
¹² Nie stój z dala ode mnie, bo klęska jest blisko,
a nie ma wspomożyciela.

¹³ Otacza mnie mnóstwo cielców,
osaczają mnie byki Baszanu.
¹⁴ Rozwierają przeciwko mnie swoje paszcze,
jak lew drapieżny i ryczący.
¹⁵ Rozlany jestem jak woda
i rozłączają się wszystkie moje kości;
jak wosk się staje moje serce,
we wnętrzu moim topnieje.
¹⁶ Moje gardło suche jak skorupa,
język mój przywiera do podniebienia,
kładziesz mnie w prochu śmierci.
¹⁷ Bo [sfora] psów mnie opada,
osacza mnie zgraja złoczyńców.
Przebodli ręce i nogi moje,
¹⁸ policzyć mogę wszystkie moje kości.
A oni się wpatrują, sycą mym widokiem;
¹⁹ moje szaty dzielą między siebie
i los rzucają o moją suknię.

²⁰ Ty zaś, o Panie, nie stój z daleka;
Pomocy moja, spiesz mi na ratunek!
²¹ Ocal od miecza moje życie,
z psich pazurów wyrwij moje jedyne dobro,
²² wybaw mnie od lwiej paszczęki
i od rogów bawolich – wysłuchaj mnie!

²³ Będę głosił imię Twoje swym braciom
i chwalić Cię będę pośród zgromadzenia:
²⁴ „Chwalcie Pana wy, co się Go boicie,
sławcie Go, całe potomstwo Jakuba;
bójcie się Go, całe potomstwo Izraela!
²⁵ Bo On nie wzgardził ani się nie brzydził nędzą biedaka,
ani nie ukrył przed nim swojego oblicza
i wysłuchał go, kiedy ten zawołał do Niego”.
²⁶ Dzięki Tobie moja pieśń pochwalna płynie w wielkim zgromadzeniu.
Śluby me wypełnię wobec bojących się Jego.
²⁷ Ubodzy będą jedli i nasycą się,
chwalić będą Pana ci, którzy Go szukają.
„Niech serca ich żyją na wieki”.

²⁸ Przypomną sobie i wrócą
do Pana wszystkie krańce ziemi;
i oddadzą Mu pokłon
wszystkie szczepy pogańskie,
²⁹ bo władza królewska należy do Pana
i On panuje nad narodami.
³⁰ Tylko Jemu oddadzą pokłon wszyscy, co śpią w ziemi,
przed Nim zegną się wszyscy, którzy w proch zstępują.
A moja dusza będzie żyła dla Niego,
³¹ potomstwo moje Jemu będzie służyć,
opowie o Panu pokoleniu przyszłemu,
³² a sprawiedliwość Jego ogłoszą ludowi, który się narodzi:
„Pan to uczynił”.

Psalm 22 jest dla mnie jednym z najbardziej przejmujących fragmentów Starego Testamentu. Kiedy go słucham, łka moja dusza. Jakże często i ja się odnajduję w jego słowach…

Może się wydawać paradoksalne, że skarga na opuszczenie przez Boga okazuje się być pieśnią prorocką. Człowiek wołający z dna swego cierpienia i upodlenia zdecydowanie ma rysy Mesjasza! Stosunkowo niedawno odkryłam, że bardzo wiele psalmów ma charakter mesjański. Łatwo wytłumaczalne ‐ przecież były pisane pod natchnieniem Ducha!