FARA POZNAŃSKA – Bazylika kolegiacka Matki Boskiej Nieustającej Pomocy i św. Marii Magdaleny w Poznaniu (w 2010 roku przez papieża Benedykta XVI kościół podniesiony do tytułu i godności bazyliki mniejszej).
Pojezuicki kościół farny w Poznaniu, to jeden z największych i okazałych kościołów barokowych w Polsce, zbudowany w l. 1651-1701 (ostateczny kształt z ok. 1750 r.). Przy jego budowie pracowali sławni architekci: Tomasz Poncino, Jan Catenazzi oraz ojciec Bartłomiej Nataniel Wąsowski oraz malarze i sztukatorzy: Karol Dankwart, Szymon Czechowicz, Alberto Bianco, Jan Weydlich, Stanisław Wróblewski.
Fasada kościoła zdobiona z dwiema wieżami, zwieńczonymi miedzianymi hełmami. Nad bogatym barokowym portalem znajduje się główna wnęka z figurą św. Ignacego Loyoli, trzymającego w ręce gorejące serce, u jego stóp figura orła – symbol Chrystusa walczącego z wężem – symbolem szatana. Pod nim medalion z łacińską inskrypcją: Domus Domini porta coeli (dom Boga i brama do nieba). Po jej obu bokach znajdują się mniejsze wnęki z figurami innych świętych.
Kościół jest świątynią trójnawową, zbudowaną w stylu późnobarokowym; nawa główna otwarta jest do naw bocznych półkolistymi arkadami, pomiędzy którymi ustawiono potężne kolumny.
Ołtarz główny wykonany według projektu Pompeo Ferrari z lat 1727-32, z obrazem Wskrzeszenie Piotrowina przez św Stanisława, dzieło Szymona Czechowicza z 1756 r. i rzeźbami św. Stanisława bpa i św. Stanisława Kostki po bokach.
Po bokach prezbiterium dwie kaplice z 1743 r.; z lewej św. Krzyża z późnogotyckim krucyfiksem z 1. poł. XVI w. i obrazem Chrystusa Boleściwego z pocz. XVII w., a z prawej kaplica Matki Boskiej Nieustającej Pomocy z łaskami słynącym obrazem patronki kaplicy (z 1952 r.), koronowanym w 1961 r. koronami papieskimi. Tuż obok kaplica Wieczystej Adoracji utworzona w 1937 r.
W bocznych nawach łącznie znajduje się 11 kaplic.
Sklepienie kościoła pokryte bogatymi malowidłami, przedstawiającymi sceny z życia św. Stanisława, Ignacego Loyoli i Stanisława Kostki.
Jednym z najcenniejszych elementów wyposażenia wnętrza są bogato zdobione organy, wykonane w latach 1872 – 1876 przez jednego z najsłynniejszych organmistrzów, Friedricha Ladegasta z Weissnfels w Saksonii. Instrument ma 7 metrów wysokości i 8,5 metrów szerokości, 43 rejestry, trzy manuały (klawiatury ręczne), pedał (klawiaturę nożną), 2579 piszczałek.
Pod kościołem rozległe podziemia – krypty sklepione kolebkowo. W trakcie prac badawczych w latach dziewięćdziesiątych XX w. odkryto w nich m.in. fragment muru wewnętrznego średniowiecznych fortyfikacji miejskich.
Można by wiele napisać o tym przepięknym kościele (wiele szczegółowych informacji można znaleźć w Internecie), który dla mnie jest szczególnie ważny i jako miejsce modlitwy w najtrudniejszych momentach życia ale również i ze względów rodzinnych.
