Katedra pod wezwaniem św. Stanisława i św. Wacława w Świdnicy została  wybudowana w XIV w. z polecenia księcia Bolko II Świdnickiego, po pożarze wcześniej znajdującego się w tym samym miejscu kościoła drewnianego. Budowa trwała ponad 150 lat. Trzynawową świątynię wybudowano w stylu późnogotyckim. Nad fasadą dominuje wysoka (103 m) wieża, najwyższa wieża na Śląsku. W latach 1644-1776 kościół trafił pod opiekę jezuitów, którzy dokonali jego przebudowy. Katedra świdnicka jest największym kościołem Dolnego Śląska.

Katedra onieśmiela swoją wielkością, a barokowy wystrój gotyckiego kościoła wzbudza zadziwienie.  Sklepienie sieciowe w nawie głównej pokryte jest dekoracją freskową wykonaną w 1739 roku przez Johanna Georga Etgensa z Brna.

Autorem większości obiektów wyposażenia wnętrza: ołtarza głównego, ołtarzy bocznych, ambony, większości rzeźb i wydatnych, ozdobnych ram obrazów jest Jan Riedel. Świdniczanie zawdzięczają mu też ubarokowienie wystroju bazyliki i wprowadzeniem francuskich cech do polskiego baroku. Niezwykle ciekawe jest, że jedynym tworzywem jakie wykorzystywał Riedel było drewno.

W jednej z bocznych kaplic katedry znajduje się gotycki obraz Matki Boskiej Świdnickiej, zwany też „Maria in sole”, czyli Maryja w słońcu. Ten drugi tytuł pochodzi od promienistej poświaty, która otacza postać Matki Bożej.

Obraz został namalowany na desce między 1460 a 1470 r. Kult związany z obrazem musiał być w połowie XVI w. bardzo żywy, skoro protestanci, którzy w latach 1561-1629 posiadali kościół parafialny, nie odważyli się usunąć obrazu ze świątyni. Godna uwagi jest też Pieta- jest największą rzeźbą tego typu częstą spotykaną na Śląsku . U jej podstawy widnieje łaciński napis „”Origo huius 1499 imaginis est ” (Dzieło to powstało w 1499)