Moje krótkie refleksje na temat książki Henri J.M. Nouwena  „Powrót Syna marnotrawnego”

Henri J.M. Nouwen (1932-1996) – ksiądz katolicki pochodzący z Holandii, autor ponad 40 książek z zakresu duchowości. Pracował około 20 lat jako profesor na uniwersytetach w USA; potem zostawił swą pracę i zamieszkał z osobami z niepełnosprawnością umysłową w domu we wspólnocie  L’Arche…

Inspiracją do powstania tej książki było przypadkowe spotkanie autora z reprodukcją obrazu Rembrandta, o tym samym tytule…

Rembrandt, natchniony przypowieścią ewangeliczną,  stworzył ten obraz pod koniec swojego życia tj. po 1660 r.; może na skutek refleksji o własnym, kończącym się życiu?

Autor, analizując tę przypowieść z Ewangelii, ukazuje trzy etapy swojej duchowej wędrówki:

• w pierwszym etapie duchowej wędrówki autor zobaczył siebie jako młodszego syna – życie i praca postawiła go w poczuciu całkowitego zagubienia, bezdomności i zmęczenia. Poczuł że jest tym zagubionym synem i pragnie wrócić jak on do domu i być przytulonym…
• w drugim etapie duchowej wędrówki nagle zobaczył siebie jako starszego syna, dostrzegł swoją zazdrość, złość, przewrażliwienie, zawziętość, ponuractwo i subtelną obłudę. Zrozumiał jak wiele ma z tego użalającego się nad sobą starszego syna, jak wiele w jego myśleniu i odczuwaniu było urazy. Zobaczył siebie jako starszego syna ale tak samo zagubionego jak młodszy, choć pozostającego cały czas w „domu”. Najtrudniejsze nawrócenie jest właśnie tego syna, który został w domu…
• w trzecim etapie rozwoju duchowego, niezależnie czy jest starszym czy młodszym synem stwierdza, że ostatecznym jego powołaniem jest zostanie ojcem; autor przez całe życie szukał przyjaciół, zawsze szukał uczucia, zabiegał o uwagę, uznanie i akceptację, interesowały go tysiące rzeczy; na obrazie zobaczył ojca w pokorze, który zdobył autorytet prawdziwym współczuciem, który jest starym człowiekiem, który nie ma już nic do stracenia bo wszystko już stracił i może tylko dawać, który nie zadaje pytań i pragnie jedynie powitać swoje dzieci w domu. Wita w domu tych, którzy zostali zranieni w czasie wędrówki życiowej, i kocha ich miłością, która niczego nie żąda ani niczego nie oczekuje w zamian.

Analizując tę przypowieść, autor oprócz pojednania ojca i młodszego syna pokazuje także pełne niepokoju, pogrążone w mroku oddalenie starszego syna; obok skruchy jest gniew; obok wspólnoty jest wyobcowanie; obok ciepłego uzdrowienia jest chłód krytycznego oka; jest dar łaski ale też ogromny opór przed jej przyjęciem…

Stwierdza, że prawdziwym powołaniem człowieka jest stać się ojcem, który błogosławi z nieskończonym współczuciem nie zadając pytań, zawsze dając i przebaczając, nigdy nie spodziewając się niczego w zamian. Dochodzi się wtedy do duchowej dorosłości…

Każdy z nas w różnych momentach swojego życia doświadczył bycia starszym i młodszym synem a nieustanną tęsknotą ludzkiego ducha jest poczucie bezpieczeństwa i „powrót do domu”, co oznacza zbliżanie się krok po kroku do Pana Boga, który oczekuje z otwartymi ramionami na nasz powrót… To w Jezusie Chrystusie odkrywamy dar przebaczenia, ciepła i bycia przyjętym przez Ojca.

A kiedy dojrzewamy do starości i kiedy mijają blaski życia zewnętrznego to wtedy najczęściej umiemy zrozumieć piękno życia wewnętrznego i tam odkrywaną Miłość…

Książka ta, może być inspiracją i przewodnikiem dla wszystkich, którzy zmagają się na swojej „drodze” z osamotnieniem, przygnębieniem, zazdrością czy gniewem, którzy maja problem z  przebaczeniem.

Refleksją autora jest też to, że prawdziwe przyjęcie miłości, przebaczenia i uzdrowienia jest trudniejsze niż ich dawanie…

Czy potrafimy zadać sobie pytanie jaki jest obecnie nasz etap rozwoju duchowego i czy świadomie staramy się iść dalej…