O Wizerunku z Manopello dowiedziałam się z książki niemieckiego dziennikarza Paula Badde „Boskie Oblicze. Całun z Manopello”. Odkrycie  najstarszego bodaj wizerunku Zbawiciela, to największy dar dla wierzących. Kto mógł spodziewać się, że w maleńkiej wiosce Manopello we włoskich górach Abruzji, znajduje się drogocenna relikwia? Największą sensacją tego odkrycia jest fakt, iż Całun z Manoppello dokładnie odpowiada Całunowi z Turynu, to znaczy, że Oblicze z Manoppello i Oblicze z Turynu jest obliczem tego samego Człowieka. O ile jednak na Całunie z Turynu znajduje się Oblicze Chrystusa umęczonego, o tyle na Całunie z Manoppello widnieje Oblicze Zmartwychwstałego Pana.

Wiele lat marzyłam o tym, by pojechać do Manopello, by móc samej zobaczyć Wizerunek na materiale cienkim niczym sieć pajęcza… Marzenie spełniło się w zeszłym roku. Pod koniec maja udaliśmy się wraz z moim Mężem i Teściową do Włoch. Przed Manopello zatrzymaliśmy się w  Padwie. Był to mój drugi pobyt. Pomimo tłumów, a może dlatego, pojawiło się silne wzruszenie przy grobie świętego Antoniego…egzaltacja? I Manopello. Do kościoła wszedł pierwszy mój Mąż. Ja załatwiałam problem z noclegiem. Kiedy weszłam do środka, nie mogłam go znaleźć, choć kościół był pusty. Zobaczyłam ołtarz z Wizerunkiem. Można wejść po schodach od tyłu, żeby nie przeszkadzać podczas Liturgii. Ujrzałam Męża klęczącego… płakał… nigdy nie widziałam mojego Męża we łzach. Nigdy. Spojrzałam na Wizerunek i już wiedziałam dlaczego on płacze…. Nie jestem w stanie tego opisać. Oczy… kochające, pełne czułości Oczy, trochę zdumione… delikatny, nieśmiały uśmiech, widoczne ślady umęczenia, sińce, zranienia…i nieprawdopodobna jasność. Płakałam… ale byłam najszczęśliwszą osobą na ziemi… nie wiem , jak długo klęczałam, czas jakby zatrzymał się. Zdjęcia Wizerunku Jezusa zdołałam zrobić dopiero następnego dnia po Eucharystii. Byliśmy jeszcze w Cascii i Asyżu…ale  nic już nie równa się spotkaniu z Wizerunkiem.