Powiedział też: Pewien człowiek miał dwóch synów. Młodszy z nich rzekł do ojca: Ojcze, daj mi część majątku, która na mnie przypada. Podzielił więc majątek między nich. Niedługo potem młodszy syn, zabrawszy wszystko, odjechał w dalekie strony i tam roztrwonił swój majątek, żyjąc rozrzutnie. A gdy wszystko wydał, nastał ciężki głód w owej krainie i on sam zaczął cierpieć niedostatek. Poszedł i przystał do jednego z obywateli owej krainy, a ten posłał go na swoje pola żeby pasł świnie. Pragnął on napełnić swój żołądek strąkami, którymi żywiły się świnie, lecz nikt mu ich nie dawał. Wtedy zastanowił się i rzekł: Iluż to najemników mojego ojca ma pod dostatkiem chleba, a ja tu z głodu ginę. Zabiorę się i pójdę do mego ojca, i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie; już nie jestem godzien nazywać się twoim synem: uczyń mię choćby jednym z najemników. Wybrał się więc i poszedł do swojego ojca. A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go. A syn rzekł do niego: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie, już nie jestem godzien nazywać się twoim synem. Lecz ojciec rzekł do swoich sług: Przynieście szybko najlepszą szatę i ubierzcie go; dajcie mu też pierścień na rękę i sandały na nogi. Przyprowadźcie utuczone cielę i zabijcie: będziemy ucztować i bawić się, ponieważ ten mój syn był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się. I zaczęli się bawić.

(Łk 15, 11-24)

Marnotrawny syn postanowił wrócić do ojca, kiedy prawdziwy głód zajrzał mu w oczy. Jeść strąki z koryta świń to coś upodlającego dla człowieka (a już dla Żyda w szczególności), ale nawet tego mu odmówiono. Kojarzy mi się to trochę z sytuacją alkoholików lub innych nałogowców, którzy muszą sięgnąć dna, aby chcieć powrócić do normalnego życia.

Kiedy oddaliłam się od Boga, z czasem zaczęłam czuć bliżej nieokreślony, ale narastający głód. Teraz wiem, że był to głód Eucharystii. Nie wiem, czy przeszłam etap strąków. Moje nawrócenie przyszło łagodnie, choć w dość dramatycznych okolicznościach. Na pierwszej spowiedzi po iluś latach usłyszałam od księdza: „Dziecko, żebyś ty wiedziała, jaka radość panuje teraz w Niebie!” :)) Tak jak w domu miłosiernego ojca z przypowieści.

Strąki… Czy nie jest może tak, że nawet ludzie opływający w luksusy, jedzący najwykwintniejsze dania, trwający non stop na zabawie, ale dla których Bóg jakby nie istniał – tak naprawdę „żrą strąki”? Czymże jest marność tego świata bez Obecności Pana?

Wciąż się nawracam, trwam w Bogu i Kościele, spożywam Ciało i Krew Pańską, karmię się Słowem, ale Jezus wzywa do czujności. Czuwam więc zatem, aby widmo strąków się nie pojawiło…