Niepewność jest chlebem powszednim gdyż związana jest z doświadczeniem życia jako ciągle biegnącego procesu podlegającemu nieustannym zmianom. Chyba, że ktoś tego nie zauważa i  ulega złudzeniu, że nad wszystkim panuje.

Życie może zmienić każdy bodziec dotykający z zewnątrz gdy wejdę z nim w interakcję. Niezwykle celnie obrazuje to jedna z piosenek Grzegorza Turnaua: „Zwieść cię może ulicami ciągnący tłum.Wódka w parku wypita albo zachód słońca.. .”

Wiara w Boga, to zgoda na niepewność, z tą różnicą, że jest w niej ukryte, stabilne przekonanie, że moje życie jest w jego rękach. Mimo doświadczania codziennie niepewności, niestabilności, mam tę pewność, że zmierzam pewną drogą i do właściwego celu.

Wiara w Boga to właśnie związanie się mojej niepewności z Jego stałością i wiernością. I to jest źródło pewności w niepewności.. .

Ten niepokój człowieka jest jak niepewność grudy gliny z której garncarz lepi naczynie.( gdyby glina była człowiekiem a garncarz Bogiem). Glina nie wie, jakie naczynie zostanie z niej ulepione ale jeśli poddaje się w zaufaniu rękom garncarza może się o tym przekonać w procesie kształtowania.

Podobnie jest z Wiarą – nie jest ona tylko wiedzą ale poddaniem się, tak jak w obrazie gliny i garncarza. Ja wierzę Jemu więc nie wymykam się spod Jego rąk, cierpliwie czekając Kim On chce mnie mieć.. . Być w Jego rękach Boga, to uwierzyć, że Jego droga: przykazania, modlitwa, wysiłek codziennego zwracania się do Niego ma sens. Taki sens, że dzięki mojemu „wierzę”, On może mnie kształtować, budować, stwarzać tak jak genialny garncarz  tworzy swoje arcydzieło.

To nie filozofia ani puste gadanie. Jezus powiedział do Nikodema: „Musisz się drugi raz narodzić.. .”

Właśnie owo narodzenie trwa i realizuje się w moim „Wierzę”. On mnie kształtuje, a Ja tylko, pokornie jak glina poddaję się Jego rękom. Nie pytam ale z dziecięcą Wiarą chwytam Go za rękę i poddaję się Jego woli.