„Jesteśmy bowiem pielgrzymami przed Tobą i przychodniami,

jak byli wszyscy przodkowie nasi;

dni nasze jak cień na ziemi mijają bez żadnej nadziei.”

(1 Krn 29,15)

Piotr Stachiewicz  (1858 – 1938) urodził się na Podolu, w latach 1877 – 1883 studiował w krakowskiej SSP u Jana Matejki, a w latach 1883 – 1885 w Monachium u Otto Seitza. Od 1885 roku mieszkał w Krakowie. Tworzył obrazy religijne, rodzajowe i portrety, głównie młodych kobiet w strojach krakowskich. Zajmował się także ilustratorstwem, między innymi do „Trylogii” i „Quo vadis” Henryka Sienkiewicza, poezji Adama Mickiewicza. Jest tez autorem mozaik w kościele OO Jezuitów.

W Katedrze Poznańskiej, w Kaplicy Serca Jezusowego (aktualnie w remoncie), w ołtarzu marmurowym, znajduje się dzieło Piotra Stachiewicza „Pielgrzym u stóp Chrystusa”, namalowane w 1905 roku. Obraz przedstawia Chrystusa ukazującego swoje serce, u stóp Jezusa klęczący pielgrzym, przed Chrystusem tobołek i kij pielgrzymi…

Patrząc na ten obraz odczuwam, iż  ma on w sobie coś przejmującego i jakże współbrzmi z dzisiejszą ewangelią o powrocie syna marnotrawnego… Pielgrzym przynosi Jezusowi w tobołku swoje grzechy i składa je u Jego stóp. Chrystus odkrywa swoje serce gorejące miłością oraz wyciąga rękę ku grzesznikowi, by mu przebaczyć i pobłogosławić…

Człowiek, w czasie swojego ziemskiego życia jest pielgrzymem, jest ciągle w drodze … Kresem tego pielgrzymowania jest śmierć i przejście do nowego Życia…

Różne są rodzaje ludzkiego „pielgrzymowania” na ziemi, np. jest nim wzrastanie w doskonaleniu się do pełni człowieczeństwa i dążeniu do świętości; jest to również dyspozycyjność w otwieraniu się na drugich, bo człowiek może pełniej istnieć i tworzyć przez relacje i miłość z bliźnimi…

Na swojej drodze nie jesteśmy sami… prowadzi nas Chrystus… Wiemy, że tylko przy Jezusie i z Jezusem nasze ziemskie pielgrzymowanie jest bezpieczne, prawdziwe i ma ostateczny sens…