Od niepamiętnych czasów przydrożne kapliczki, krzyże i figury święte wrastały w krajobraz Polski, będąc symbolem naszej przynależności religijnej, świadectwem przywiązania do tradycji jak i wyrazem wiary minionych pokoleń. Stawiane były przez ludzi na skrzyżowaniach dróg, w miejscach ważnych wydarzeń dla społeczności lokalnej lub objawień religijnych. Ludzie pragnęli w taki sposób, mieć na ziemi namiastkę sacrum. W ten sposób ubogacali przestrzeń, w której żyli o wartości religijne, wyrażające się obecnością Boga. Pragnęli również chronić swoje otoczenie przed złem, przed wpływami szatana.

Często obiekty te były i są nadal miejscem wspólnej modlitwy podczas obrzędów religijnych, sprawowanych poza kościołem. Kiedyś, dla licznych wędrowców, były drogowskazami; były również miejscami upamiętniającymi uczestników powstań i walk narodowo-wyzwoleńczych, a więc też miejscami o znaczeniu patriotycznym…

Pełnią one ważną rolę w polskim krajobrazie kulturowym. Można zaobserwować, że obecność kapliczek, krzyży i figur świętych, wywołuje w przechodniach, zdejmowanie czapek z głów, wykonywanie znaku krzyża jak i przyklęknięcia i modlitwę.

Obiekty te, zwane „obiektami małej architektury”, reprezentują ogromne bogactwo form architektonicznych.

Tradycja budowania kapliczek jest nadal żywa, ciągle wznoszone są nowe obiekty tego typu.

Są one pomnikami sakralnej kultury i świadkami naszych dziejów… choć występują tez w innych krajach europejskich…