Majowie to grupa ludów indiańskich, sąsiadujących z Aztekami i zamieszkujących południowo-wschodni Meksyk (półwysep Jukatan i stan Chiapas), Gwatemalę, Belize i zachodni Honduras. Cywilizacja Majów istniała od ok. 2000 r. p.n.e. do IX-X w. n.e. Łączna liczba ludności, jak szacują uczeni, wynosiła około 15 mln. Obecnie Majowie stanowią przede wszystkim ludność wiejską a ich liczbę szacuje się na około 2 mln. Główne osiągnięcia cywilizacji Majów to monumentalne zespoły przestrzenne w dziedzinie architektury, pismo hieroglificzne (na ścianach zapisywali najważniejsze wydarzenia ze swoich dziejów), wprowadzili dwudziestkowy system zapisu matematycznego i pojęcie zera algebraicznego, prowadzili obserwacje astronomiczne oraz posługiwali się precyzyjnymi systemami rachuby czasu. Posiadali kalendarz dokładniejszy od współczesnego gregoriańskiego – liczący 365 dni. Uprawiali kukurydzę, maniok, fasolę, bataty. Po hiszpańskim podboju nastąpił całkowity upadek cywilizacji Majów.

Jednym z najciekawszych stanowisk archeologicznych w Meksyku, na płaskowyżu otoczonym dżunglą, są odkryte w 1746 r. ruiny dawno opuszczonego miasta z budowlami na szczytach piramid – ośrodka kultury Majów. Ruiny te, położone są niedaleko miasteczka Palenque w stanie Chiapas na półwyspie Jukatan, założonego w 1567 roku przez hiszpańskiego misjonarza Pedro Lorenzo de la Nada, ewangelizującego Majów na tych terenach, w ich języku.

Największy rozkwit odkrytego miasta Majów, przypadł na lata od 600 do około 700 n.e., za panowania króla Pakala Wielkiego (rządy sprawował przez 68 lat, od roku 615 do 683) i jego syna króla Kana Balama. Stało się ono wtedy lokalną potęgą.

Z dotychczasowych badań wynika, że osada ta zamieszkana była już od około 100 roku p.n.e.

Najciekawszym obiektem odkrytego miasta jest tzw. Świątynia Inskrypcji na szczycie 16-metrowej piramidy schodkowej, ozdobiona 620 hieroglifami, od których to pochodzi nazwa świątyni. Stromy dach zwieńczony jest ażurowym grzebieniem. Podczas prac archeologicznych prowadzonych w latach 1942–1952 we wnętrzu świątyni odkryto kryptę grobową, w której znaleziono sarkofag z szkieletem Pakala Wielkiego, zmarłego w 683 roku.

Na tym terenie znajduje się jeszcze kilka innych odkrytych obiektów, świadczących o dużej wiedzy i umiejętnościach ich budowniczych, są to:

• Świątynia Hrabiego.
• Świątynie Krzyża, Słońca i Ulistnionego Krzyża – położone na piramidzie schodkowej zostały zbudowane najprawdopodobniej przez następców Pakala.
• Ruiny pałacu – stanowią kompleks kilku budynków i trzech dziedzińców wzniesionych na przestrzeni życia kilku pokoleń (budowano go, jak oceniają naukowcy, około 120 lat).  W skład zabudowań pałacowych wchodzi też czterokondygnacyjna wieża. Przypuszcza się, że służyła ona przede wszystkim obserwacjom astronomicznym. Pałac zaczął powstawać w czasach Pakala, zajmując powierzchnię 100m x 80m.
• Boisko do gry w pelotę.
• Pozostałości kamiennego akweduktu, który prowadził wodę z rzeki Otulum.

Naukowe badania tych ruin rozpoczęły się dopiero w latach 30-tych XX wieku, nowoczesne zaś prace wykopaliskowe w 1940 roku. Odkryto wówczas i oczyszczono z porastającej je oraz teren roślinności nie tylko budowle, grobowce i płaskorzeźby oraz inne dzieła sztuki, ale z czasem także system zbiorników wodnych, tam, mostów, kanałów oraz naziemnych i podziemnych akweduktów. Sądzi się, że na liczącym 20 km² terenie dotychczas odkryto zaledwie kilka procent tego, co może się na nim jeszcze znajdować.

Mimo iż rdzenni mieszkańcy Ameryki nie znali pisma, system hieroglifów Majów, najbardziej zaawansowany na tym kontynencie w okresie prekolumbijskim, pozwolił na zdobycie wielu informacji o przeszłości tych ziem, jej władcach i ludach.

W 1987 roku ruiny w Palenque wpisane zostały na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

To ogólny zarys informacji na ten temat.