„Pragnę” – powiedział Jezus na krzyżu. Mówił o pragnieniu nie wody, lecz miłości. On, Stworzyciel wszechświata, prosił o miłość tych, którzy są Jego dziełem. On pragnie naszej miłości. Czy echo tych słów rozbrzmiewa w naszych duszach? (…) Spójrz na krzyż, a zobaczysz głowę Jezusa, pochyloną, by cię pocałować; Jego ramiona rozwarte, aby cię objąć; Jego serce otwarte, by cię przyjąć, by zamknąć cię w swojej miłości. Skoro wiemy, że krzyż jest znakiem największej miłości Chrystusa do ciebie i do mnie, przyjmijmy Jego krzyż we wszystkim, co zechce nam dać, i oddajmy Mu z radością wszystko, co zechce zabrać. Jeśli będziemy tak postępować, świat pozna, że jesteśmy Jego uczniami, że należymy do Jezusa, że czyny, które wykonujemy, ty i ja, i wszyscy bracia i siostry, nie są niczym innym jak naszą miłością wcieloną w życie.

 

św. Matka Teresa z Kalkuty

Co myślę, patrząc na Krzyż? Niezwykłą wdzięczność, że oto na nim dokonało się Odkupienie. Kiedy jednak widzę twarz Jezusa, przeszywa mnie wstyd, że ja również Mu cierpień dodałam. Później otula mnie Pokój i ta niezgłębiona Miłość…

„Pragnę”. Do tej pory myślałam, że to słowo Chrystusa dotyczy tylko pragnienia wypełnienia woli Ojca do końca, ale przecież ja tego nie wiem!

Ze wszystkich, równie prawdziwych, określeń Jezusa, chyba właśnie „Miłość” jest najważniejsze… Po tym też chrześcijanie powinni być rozpoznawani ‐ po miłości…