Ostatnio coraz bardziej mnie zadziwia, jak ludzie kurczowo chcą się trzymać tego świata i jego dóbr zbytecznych, zapominając, że na ziemi jesteśmy tylko przez chwilę, a naszym przeznaczeniem jest wieczność. Oczywiście wszystko, co dobre i piękne, może zachwycać i nie o to mi chodzi, ale o rozłożenie akcentów na to, co ważne, a co mniej…

Św. Augustyn nie robi podziału na ten/tamten świat, ale na czas/wieczność. Żyjąc w Panu na ziemi, możemy być już duchowo w przedsionkach Nieba, dotykać Bożej rzeczywistości. Czas jest jakby przypisany do tego świata, na którym wszystko przemija. Bóg istnieje poza czasem, więc i Bożej wieczności nijak w czasie nie da się umieścić, a wieczność nie przeminie:)

Któż bardziej niż Kohelet zgłębiał tajemnice czasu i przemijania?

Marność nad marnościami, powiada Kohelet,
marność nad marnościami – wszystko marność.

…..

Wszystko ma swój czas,
i jest wyznaczona godzina
na wszystkie sprawy pod niebem:
Jest czas rodzenia i czas umierania…

…..

Wszystko idzie na jedno miejsce:
powstało wszystko z prochu
i wszystko do prochu znów wraca.

.

(Koh1,2  ; Koh3,1‐2a ; Koh3,20)

Któż piękniej niż Jezus mówił o trwaniu i wieczności Bożej?

„Ja jestem krzewem winnym, wy – latoroślami. Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity, ponieważ beze Mnie nic nie możecie uczynić.

Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Wytrwajcie w miłości mojej!”

(J 15, 5.9)

…..

„To bowiem jest wolą Ojca mego, aby każdy, kto widzi Syna i wierzy w Niego, miał życie wieczne. A ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym.

Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki. Chlebem, który Ja dam, jest moje ciało za życie świata.”

(J 6, 40.51)

Do nas należy wybór – ukochać bardziej to, co wieczne, czy to, co przemija…