Przemaglowałam sobie jakiś czas temu temat sensu i bezsensu życia wzdłuż i wszerz. Wyszło mi, że życie dla człowieka na ziemii tylko wtedy ma prawdziwy sens, jeśli wierzy on w życie wieczne. Doczesność ze swoimi sprawami, radościami i smutkami mija, a życie z Bogiem to nasz prawdziwy sens i cel.
Przypadki nie istnieją, zaś my nie jesteśmy tylko „formą istnienia białka” 🙂 Chociaż ręce mi opadają, kiedy słyszę, jak ktoś mówi, że ewolucji kompletnie nie ma, ani kosmicznej, ani ziemskiej. Do Boga przecież należy wszechświat i… czas!!
Pomyślałam przed chwilą – a co, jeśli niewierzący czyni dobro na ziemii, jest ono trwałe i w tym upatruje on sensu życia? W każdym człowieku jest przecież iskra Boża, która uzdalnia do dobra…
Pogubiłam się trochę chyba 🙂