Nicolás Gómez Dávila – kolumbijski myśliciel, filozof i teolog polityczny (18.05.1913 -17.05.1994)
Całe życie był krytykiem i przeciwnikiem demokracji. Ze szczególnym naciskiem krytykował koncepcję suwerenności ludu jako bezpodstawne i niebezpieczne odrzucenie suwerenności Boga. Współczesne ideologie, takie jak: liberalizm moralny, demokracja, socjalizm były głównym celem ataków Gómeza, ponieważ uważał, że świat pod ich wpływem ulega dekadencji i zepsuciu.
Perły inspiracjiWitryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.
Kontynuując przeglądanie strony, wyrażasz zgodę na używanie przez nas plików cookies. więcej informacji
Aby zapewnić Tobie najwyższy poziom realizacji usługi, opcje ciasteczek na tej stronie są ustawione na "zezwalaj na pliki cookies". Kontynuując przeglądanie strony bez zmiany ustawień lub klikając przycisk "Akceptuję" zgadzasz się na ich wykorzystanie.
Wolność … Tak ważny temat. Jak łatwo uzależnienie od czegoś nazwać realizacją wolności! Pamiętam mężczyznę żyjącego ze zbierania złomu by mieć na alkohol, jak opowiadał, że jest … smakoszem. Żył biednym życiem, ledwo żył, a siebie nazywał wolną osobą. Nawet bez wyraźnych nałogów nie jesteśmy wolni bez całkowitego oddania siebie Bogu. Tylko zależność od Boga jest wolnością! Wszystko inne, w tym nasza stara natura nas oślepia i zniewala. Paradoksalnie, tylko uczynienie Boga Królem i Panem naszego życia daje nam królowanie i panowanie nad nim!
Niektórzy nie postrzegają zniewolenia, jako dzieła szatana… Najdziwniejsze jest to, że szatan wcale nie potrzebuje długo namawiać do niewoli…niewoli alkoholizmu, pożądania…wystarczy żeby szepnął słowo : jesteś tego wart, spróbuj, to przecież nic takiego…i wejść w niewolę swojej woli jest bardzo łatwo, po tysiąckroć trudniej jest wyrwać się. Bo wtedy zakleszczają się na człowieku szpony…I tylko łaska Boga jest w stanie wyrwać człowieka…
Uwolnić się od siebie…to pełnia wolności…
Wolność związana z odpowiedzialnością to wybieranie i czynienie dobra… to droga do pełnej dojrzałości…to droga do zawierzenia i oddania się Bogu…to droga do wieczności…
Czy to spojrzenie zbyt idealistyczne? Czy możliwe do zrealizowania?
Prościej chyba żyć w „niewoli” psychologicznej i egzystencjalnej… ale czy to nie jest życie chwilą? Czy wtedy potrafimy dojść świadomie do celu naszego życia, a właściwie czy potrafimy odnaleźć jego sens?
Samemu nic nie zrobimy, bo łatwiej płynąć z prądem…a to słowa bodajże z wiersza św JPII -żeby znaleźć źródło trzeba iść pod prąd, a tam czeka na nas Miłość…z Nim, z Jego pomocą, Jego łaską, niemożliwe staje się możliwe :)))