Niezwykła przygoda  Daniela Ekechukwu według słów anioła, który mu w niej towarzyszył, jest wypełnienieniem prośby ewangelicznego bogacza.

30 listopada 2001r., Pastor Daniel Ekechukwu wraz z przyjacielem jechali z miejscowości Onitsha w Nigerii do wioski jego ojca pod Owerri, żeby doręczyć bożonarodzeniowy prezent. 
W drodze do domu, Pastor Daniel próbował zahamować na dole stromego wzgórza, niedaleko od jego domu. Nacisnął hamulec aż do podłogi, bez żadnego oporu.
Samochód uderzył w kamienny filar, klatka piersiowa Daniela została wciśnięta w kierownicę
 a jego głowa uderzyła w przednią szybę.
Natychmiast zabrano go do najbliższego szpitala w Onitsha i umieszczono na oddziale intensywnej opieki medycznej.
Jego stan opisano jako poważny.
Chociażbym chodził ciemną doliną... 
żona:
-Powiedzieli mu: „Pastorze, twoja żona tu jest.” więc on otworzył oczy i zawołał mnie. Ja odpowiedziałam i zaczęłam go pytać: „Czy chcesz odejść i zostawić mnie i dzieci?”
„Nie powinieneś tego robić.” On zapytał się mnie, gdzie jest, a ja mu powiedziałam: „ W szpitalu w Boromyro.” Powiedział,że powinnam go stąd zabrać, jeżeli go kocham i nie chcę,żeby tu umarł. Powiedział,że powinnam zabrać go do jego lekarza w Owerri.
Daniel został zabrany, jednak obsługa medyczna ostrzegła go o zgubnych konsekwencjach tej decyzji. Zaledwie po kilku minutach podróży, Daniel zaczął mieć problemy z oddychaniem.
Żona: 

– Gdy jechaliśmy, mój mąż zawołał mnie i powiedział,że mam zająć się dziećmi i służbą w kościele. Powiedział, żebym się nie martwiła, bo wybudował dla mnie dom i że mam zająć się wszystkimi. Mówił też,że są ludzie, którzy niedługo umrą i że on jest pośród nich; że jego wędrówka się zakończyła. Wtedy zaczęłam płakać i wołać jego imię. Zaczęłam też myśleć o tym, jak będę cierpieć w przyszłości, więc płakałam i lamentowałam. Inni trzymali mnie i mówili,żebym nie płakała, bo znali mój stan ( byłam w ciąży). (Powiedzieli mi) żebym się opanowała.

Kingsley Imke (przyjaciel):

– Najpierw przyjechaliśmy do Federalnego Centrum Medycznego ( Federal Medical Center). Tam powiedzieli nam, że jest już za późno i że nas nie przyjmą. (Powiedzieli też) że nie ma lekarza ( który się opiekował Danielem). Więc jeden lekarz z pielęgniarką wyszli,żeby zobaczyć, co się dzieje. Powiedzieliśmy, że ten człowiek miał wypadek. Powiedzieli, że jest za późno. On ( Daniel) już nie żyje i powinniśmy go zawieść do kostnicy,

Okoronkwo Emmanuel (wujek) 

– (Wtedy) pojechaliśmy do tej kliniki, kliniki św. Eunice i spotkaliśmy doktora Josse. Doktor dokładnie go zbadał i stwierdził,że Daniel nie żyje i najlepiej będzie zabrać go stąd i zanieść do kostnicy.

Dr Josse Annebunwa: 

– Powiedziano mi, że miał wypadek drogowy w Onitsha. Wtedy do zbadałem, spojrzałem na klatkę piersiową, nie było żadnych ruchów oddechowych. Osłuchałem stetoskopem i nie było żadnych dźwięków oddychania. Zbadałem serce i układ krwionośny, ale nie było żadnych odgłosów. Pacjent nie miał pulsu, popatrzyłem w oczy, źrenice były nieruchome i rozszerzone. Od razu wywnioskowałem,że pacjent nie żył i powinien zostać zabrany do kostnicy.

 Żona: 

– Nie wiedziałam, co robić. Czułam się tak, jakby siły mnie opuściły, krzyczałam. Wioska Daniela jest niedaleko Owerri więc powiedziałam: „ Chodźmy tam od razu i poinformujmy jego ojca.” To jest dom jego ( Daniela) rodziców. Poszliśmy do ich rodzinnej miejscowości. Kiedy dotarliśmy do wioski, dołączył do nas jego ojciec.
–

– Ojciec:

– - W piątek w nocy, o dwunastej, żona (Daniela) przyszła tu z martwym ciałem. Po tym, jak to zobaczyłem, żeby uniknąć tłumu, razem z jego żoną zanieśliśmy go do kostnicy.

Przedsiębiorca pogrzebowy:

Ojciec:

-Przedsiębiorca pogrzebowy wziął nasze dane ; daliśmy mu 1000 (Nara?) za dokończenie pracy. Potem, w sobotę, wyjechałem stąd do Onitsha żeby zabrać do domu dzieci, żonę i mojego starszego syna, który też mieszka w Onitsha. Po tym jak ich zabrałem, spaliśmy wszyscy razem. Potem zaczęła płakać.

Żona:

- Jednak zaczęłam wzywać Imię Pana. Przypomniałam Bogu o jego obietnicach. Po pierwsze, w tym roku Bóg powiedział mi w Księdze Izajasza, rozdziale 61, że mój dom nie doświadczy już więcej żadnej przemocy, będę nazwana miastem Pana. Trzymałam Boga za słowo, mówiąc : „ To kolejna przemoc, która mnie dotyka, a Ty obiecałeś mi,że już więcej jej nie doświadczę. Dlaczego właśnie to?”. To dało mi motywację do tego, żeby trzymać się mocno Boga, tak żeby (wróg) zniknął z mojej drogi. Kolejny werset, który mnie zainspirował pochodzi z Listu do Hebrajczyków 11:35 :” Dzięki dokonanym przeze mnie wskrzeszeniom niewiasty otrzymały swoich zmarłych”. Czytanie tego wersetu zawsze dodawało mi sił żeby trzymać się mocno Boga i działać. Tamtej nocy, kiedy przypomniałam sobie te wszystkie rzeczy, powiedziałam: „ Nie, to się nie może stać!”. „ Muszę zrobić coś, żeby potwierdziło się Boże działanie.”