Na polach łany zbóż dojrzewających
kłosów na wietrze się kołyszących ;
pełne kłosy ku ziemi się skłaniają
puste patrzą w górę dumnie i zuchwało .

Z pełnych kłosów chleb powstaje
pusty kłos tylko słomę daje
Czy byliśmy tak jak te kłosy ;
pełne ziaren czy puste na wietrze ?

Tylko Bóg co zna ludzkie losy
rozeznać jest w stanie
Bo kiedy pora żniw nastanie
On zajrzy w nasze wnętrze …

Czy choć ciężary życia dźwigaliśmy
nad losem bliźniego się pochylaliśmy ?
Czy w siebie samych zapatrzeni
byliśmy pustymi kłosami na tej ziemi?

Czy jesteśmy jak kłosy pełne ziarna
co od złota są cenniejsze
Czy pyszniącymi się wyprostowanymi
kłosami bez ziaren – pustymi
albowiem duma je przeżarła …