„Oto stoję u drzwi i kołaczę:
jeśli kto posłyszy mój głos i drzwi otworzy,
wejdę do niego i będę z nim wieczerzał,
a on ze Mną” (Ap 3,20).

William Holman Hunt (1827 – 1910) – malarz angielski, którego twórczość przypada na drugą połowę XIX w.; we Francji i Belgii w tym okresie powstał kierunek w poezji i sztuce, zwany symbolizmem, który zakładał, że świat poznawany zmysłami jest złudą skrywającą prawdziwy, idealny świat. U symbolistów częste są odwołania do Biblii, mitologii i własnej wyobraźni a formą wyrazu „symbol”. W grupie tej znaleźli się Prerafaelici, stowarzyszenie założone przez studentów w 1848r. w Londynie; występowali oni przeciw sztuce wiktoriańskiej, wzorując się na sztuce włoskiej renesansowej a równocześnie poruszającej problemy im współczesne. Jednym z założycieli prerafaelitów był właśnie Willliam Hunt.

„Światłość świata” to obraz namalowany w 1853-54 roku.

Scena rozgrywa się nocą w opuszczonym, zarośniętym chwastami i powyginanymi drzewami ogrodzie – otoczenie symbolizuje grzech i zawiłości życia ludzkiego. Jezus przychodzi do ludzkich drzwi i puka… Drzwi do których puka są zamknięte, bez klamki, otworzyć więc je można jedynie od środka, o ile po drugiej stronie jest ktoś, kto usłyszy pukanie i zechce otworzyć. Latarnia rzuca wokoło tajemniczy blask. Ale nie wie tego ktoś, kto jest za drzwiami. Tam nie dochodzi światło latarni – on słyszy tylko pukanie. Czy wstanie? Czy otworzy? Widać, iż te drzwi już dawno nie były otwierane. Można je otworzyć tylko od środka. Innym symbolem są leżące u stóp Jezusa jabłka. Gdyby nie światło, jakie niesie Chrystus, nie zostałyby zauważone i uległyby zepsuciu. Tak marnuje się wszystko, co człowiek robi w ciemnościach swojej duszy. Postać Zbawiciela odziana jest w powłóczystą szatę, bez śladów szwów, co oznacza jedność. Na głowie ma podwójną koronę, z metalu i połączoną z nią cierniową. Na ramionach ozdobny, królewski płaszcz spięty pektorałem, takim jaki nosili żydowscy arcykapłani. Korona, płaszcz i pektorał symbolizują trzy różne aspekty władzy Jezusa: królewską, prorocką i kapłańską. Jego twarz jest smutna i zatroskana, lewa ręka trzyma lampę oświetlającą drzwi i częściowo szatę. Światło lampy nawiązuje prawdopodobnie do Księgi Psalmów (“Twoje słowo jest lampą dla moich stóp i światłem na mojej ścieżce”, Ps 119, 105).

Odczuwa się, iż malowidło to ma w sobie coś przejmującego a jednocześnie podświadomie czujemy, że tylko przy Jezusie jest bezpiecznie i ciepło.

Obraz  „Światłość świata” zdobył niezwykłą popularność i został rozpowszechniony w Anglii i Ameryce w postaci rycin i ilustracji. Stał się elementem kultury popularnej, miał wpływ na poezję, muzykę i ilustracje książkowe, często powoływano się niego w kazaniach. Był najważniejszym wizerunkiem Chrystusa w epoce wiktoriańskiej i symbolem ludowej pobożności.

Obecnie obraz znajduje się w bocznej kaplicy Keble College w Oksfordzie. Pod koniec swojego życia William Hunt wykonał replikę obrazu, znajdującą się obecnie w Katedrze św. Pawła w Londynie. W Manchester Art Gallery znajduje się kolejna, niewielka autorska kopia tego obrazu.

Informacje wykorzystane w niniejszym opisie uzyskano z Internetu.